Κι εγώ πηγαίνω, νύχτα και μέρα…
Κι έχω εντάμαν ψυχές αμέτρητες να οδηγούν τα βήματά μου, τα χνάρια να μου δείχνουνε π` αφήσανε τ` ανθρώπινα κοπάδια των εκτοπισμένων, ατέλειωτη σειρά, ατέλειωτος κι ο δρόμος, πορεία προς το άγνωστο, στο θάνατο, στη σωτηρία…
Σεβάστεια, Γκιουρούν, Μαλάτεια, άγνωστα μέρη, ξερός και άγριος ο τόπος και να σε λιώνει ο ήλιος όταν περπατάς και να σε περονιάζει η παγωνιά της νύχτας όταν γέρνεις να ξαποστάσεις. Όταν σ` αφήνουνε να γύρεις για να ξαποστάσεις…
Και πίσω αφήνεις παιδιά, γονείς, συζύγους και αδέλφια, νεκρά ή ζωντανά να υστερνανασαίνουν, χωρίς τον τελευταίο ασπασμό να δώσεις, χωρίς κερί και προσευχή, χωρίς σταυρό και κοιμητήρι. Εκεί τους άφησες να λιώσουνε και να τους πάρει ο άνεμος και ο Θεός.
Μα όσο κι αν ποτίσανε με αίμα οι δικοί σου αυτά τα χώματα, πάλι στεγνός και στέρφος απέμεινε ο τόπος, σα να τον καταράστηκες εσύ κι άλλοι χιλιάδες, μυριάδες μαζί με σένα.
Κι έχω εντάμαν ψυχές αμέτρητες να οδηγούν τα βήματά μου, τα χνάρια να μου δείχνουνε π` αφήσανε τ` ανθρώπινα κοπάδια των εκτοπισμένων, ατέλειωτη σειρά, ατέλειωτος κι ο δρόμος, πορεία προς το άγνωστο, στο θάνατο, στη σωτηρία…
Σεβάστεια, Γκιουρούν, Μαλάτεια, άγνωστα μέρη, ξερός και άγριος ο τόπος και να σε λιώνει ο ήλιος όταν περπατάς και να σε περονιάζει η παγωνιά της νύχτας όταν γέρνεις να ξαποστάσεις. Όταν σ` αφήνουνε να γύρεις για να ξαποστάσεις…
Και πίσω αφήνεις παιδιά, γονείς, συζύγους και αδέλφια, νεκρά ή ζωντανά να υστερνανασαίνουν, χωρίς τον τελευταίο ασπασμό να δώσεις, χωρίς κερί και προσευχή, χωρίς σταυρό και κοιμητήρι. Εκεί τους άφησες να λιώσουνε και να τους πάρει ο άνεμος και ο Θεός.
Μα όσο κι αν ποτίσανε με αίμα οι δικοί σου αυτά τα χώματα, πάλι στεγνός και στέρφος απέμεινε ο τόπος, σα να τον καταράστηκες εσύ κι άλλοι χιλιάδες, μυριάδες μαζί με σένα.
Κι εσύ, πρόγονε, ορίζεις το βλέμμα μου να στρέψω, εκεί στις τρύπες που έσκαψες για να προφυλαχθείς, στη στράτα που σε τράβηξαν, νύχτα και μέρα, στα νερά του Ευφράτη που πίστεψες πως θα σε ξεδιψάσουν, αλλά αυτά δικούς σου πήρανε μαζί τους, νεκρούς και ζωντανούς που πάλευαν για να γλιτώσουν τον πνιγμό, τη λόγχη, τη θηλειά.
Γέμισε οστά ημέτερα το φοβερό Χαρπούτιν. Χωρίς να βρουν ακόμη λύτρωση, ανάπαυση, δικαίωση.
Γέμισε οστά ημέτερα το φοβερό Χαρπούτιν. Χωρίς να βρουν ακόμη λύτρωση, ανάπαυση, δικαίωση.
Κι εγώ για σένα και όλους τους άλλους, παίρνω τον ίδιο δρόμο, να κοινωνήσω τον ιδρώτα σου, το δάκρυ και το αίμα σου.
Να περπατήσω στα χνάρια σου, μέρα και νύχτα.
Και να σου κάνω μνημόσυνο, να υψώσω σταυρό, εκεί που θέλησε η μοίρα κι ο Θεός να μαρτυρήσεις και να συντροφεύσω το δικό σου μυστικό σταυρό που βρίσκεται εκεί, τώρα, αύριο, εσαεί…
Να περπατήσω στα χνάρια σου, μέρα και νύχτα.
Και να σου κάνω μνημόσυνο, να υψώσω σταυρό, εκεί που θέλησε η μοίρα κι ο Θεός να μαρτυρήσεις και να συντροφεύσω το δικό σου μυστικό σταυρό που βρίσκεται εκεί, τώρα, αύριο, εσαεί…
Σεβάστεια, Γκιουρούν, Μαλάτεια, Ευφράτης, Χαρπούτ…
Γιατί έπρεπε να δω, ν` ακούσω, να μυρίσω, να αισθανθώ, να ριγήσω, να κατανοήσω, πριν μιλήσω και πριν γράψω, πριν περηφανευτώ για όσα τράβηξε η ράτσα μου και πριν μιλήσω ξεδιάντροπα για «ρίζες» και «συνέχειες» και «προσφορές»
Εγώ το πήρα το αντίδωρο.
Αιωνία σας η μνήμη…
Γιατί έπρεπε να δω, ν` ακούσω, να μυρίσω, να αισθανθώ, να ριγήσω, να κατανοήσω, πριν μιλήσω και πριν γράψω, πριν περηφανευτώ για όσα τράβηξε η ράτσα μου και πριν μιλήσω ξεδιάντροπα για «ρίζες» και «συνέχειες» και «προσφορές»
Εγώ το πήρα το αντίδωρο.
Αιωνία σας η μνήμη…
Νίκος Πετρίδης
06/09/2016
Στο δρόμο και στον τόπο του μαρτυρίου...
06/09/2016
Στο δρόμο και στον τόπο του μαρτυρίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου